Assistente als geen ander

Ongeveer 15 jaar geleden hadden wij een extra assistente nodig in onze huisartsenpraktijk. We ontvingen een aantal sollicitatiebrieven. Een van de brieven was van Ellie, een jongedame van 23 jaar. Ze werkte al een paar jaar op de afdeling cardiologie van een ziekenhuis in de omgeving. De sollicitatiebrief kwam heel aardig over en we hebben haar opgeroepen voor een gesprek.

Op het sollicitatiegesprek was Ellie heel vriendelijk en beleefd en ze leek een beetje verlegen. Ik ga altijd af op mijn gevoel, meer dan op getuigschriften, en heb haar aangenomen. Van het begin af aan heeft Ellie prima gewerkt in de praktijk. Ze pakte alles aan, wilde alles leren en wilde er ook nieuwe taken bij doen. Ze werkte hard en was er altijd.

We hadden meteen een goed contact en ik raakte erg op haar gesteld. In de beginweken had Ellie mij verteld dat ze een aangeboren hartafwijking had en dat er nogal wat gebeurd was in haar kinderjaren. Bij enige inspanning kon je dat merken aan haar ademhaling. Desondanks werkte ze harder dan de andere assistenten en meldde zich nooit ziek. Ze kwam als eerste op de praktijk en ging als laatste weer weg.

Een opname met impact

Behalve dat ik haar zeer waardeerde als assistente en als persoon, voelde ik mij steeds meer ook verantwoordelijk voor haar gezondheid. Ongeveer tien jaar geleden tijdens mijn vakantie werd ze ziek en kreeg ze koorts. Mijn dochter, ook huisarts, heeft haar meteen ingestuurd naar het ziekenhuis. Ze bleek een endocarditis te hebben. In het ziekenhuis zijn er complicaties geweest, waaronder een hartstilstand, nadat haar pacemaker even stilgezet moest worden.

Ellie is lichamelijk helemaal opgeknapt, maar was lange tijd erg angstig. De endocarditis was een heel groot probleem voor haar. Als ze maar ergens een klein rood of blauw plekje zag op haar vingers, dan kwam ze meteen naar mij toe en vroeg: “Henk, is dit geen endocarditis?” Waarschijnlijk is het voor haar nog veel groter geweest dan ik heb kunnen vermoeden, omdat zij mij er niet mee wilde lastig vallen. Ik heb haar steeds willen beschermen.

Een nieuwe werkplek

In 2018 zijn we verhuisd naar een veel grotere praktijk. Van een praktijk met vijf spreekkamers, gingen we naar een met zeventien spreekkamers, een vergaderzaal, “operatiekamer” en pantry. Ellie heeft zich erg ingespannen tijdens en na de verhuizing om alles goed te laten verlopen. Ze heeft het meeste bijgedragen aan ons lean-project en heeft ook steeds veel gedaan bij onze praktijkaccrediteringen.

De praktijk werd steeds groter qua patiëntenaantal. Ongeveer twee jaar geleden kwam zij bij mij, met onze manager. Ze wilde mij iets vertellen, maar durfde het eigenlijk niet. Na heel veel aarzelen vertelde ze mij dat de praktijk zo groot was en zo druk, dat ze het gevoel had dat ze het niet meer aan kon. Ze wilde graag iets minder hard werken en iets dichter bij haar huis. ’s Ochtends was ze een half uur op weg op de fiets, dus in totaal was ze per dag meer dan negen uur bezig. In het weekend kon ze niets meer, alleen op de bank liggen.

Voor ons allebei was het een moeilijk besluit, maar ik begreep dat dit voor haar het allerbeste was. In september 2019 is ze in de andere praktijk gaan werken. We hebben nog regelmatig contact gehad. In het begin was het even wennen op haar nieuwe werkplek, maar ik begreep dat ze het na enige tijd wel weer naar haar zin had en dat het veel rustiger voor haar was.

Een onwerkelijk opnamebericht

Begin dit jaar kreeg ik een opnamebericht van het ziekenhuis dat eigenlijk niet voor mij bedoeld was. Het ging over Ellie: ze was opgenomen op de intensive care. Ik schrok er erg van en heb Maarten, haar man, geappt en gevraagd of er iets ernstigs was. Hij zei me dat het heel ernstig was.

Ellie was een aantal dagen voor de opname ziek geworden, ze kreeg koorts en was erg moe. Ze had het vermoeden dat ze corona had en dat het wel over zou gaan. Maarten had namelijk vlak daarvoor corona gehad. In de praktijk waar Ellie werkte is een crp-sneltest gedaan, een test waarbij aan de hand van een vingerprik de ontstekingswaarden in het bloed kunnen worden gemeten.

De waarde van de test was laag, dus het leek mee te vallen. Een lage crp zegt echter niet veel bij een endocarditis. Ellie voelde zich steeds zieker worden en een aantal dagen daarna zijn zij en haar man naar het ziekenhuis gegaan. Daar bleek het toch weer een endocarditis te zijn. In het ziekenhuis hebben ze werkelijk van alles geprobeerd, maar het ging steeds meer achteruit en ze werd slapende gehouden. Niet veel later is ze overleden.

Het is een onbegrijpelijk iets, dat een zo jong iemand zomaar kan overlijden. Het is onwerkelijk. Ik zie nog steeds foto’s en dingen in de praktijk die mij aan haar herinneren.