Bijzonder (en) geliefd
In 2012 ging ik aan de slag bij een huisartsenpraktijk. De vaste assistente was langere tijd ziek geweest en mij werd gevraagd de administratieve taken bij te werken. Die assistente was Ellie, ze was opgenomen geweest met een endocarditis. Vanaf moment één dat ik in de praktijk kwam te werken was het duidelijk: re-integratie of niet, Ellie runde de boel. En niemand anders was goed genoeg als je het de patiënten van de praktijk vroeg.
Naarmate ik Ellie beter leerde kennen, begon ik steeds beter te begrijpen wat haar zo geliefd en bijzonder maakte. Ze was hartpatiënt vanaf geboorte, maar dat hield haar niet tegen. Opstaan en doorgaan. Altijd. En altijd begaan met de mensen om haar heen. Wat er ook speelde in haar eigen leven, ze stond klaar voor anderen.
Vriendinnen voor het leven
Ruim zeven jaar hebben we samengewerkt en deelden we ons leven met elkaar. We hadden de grootste lol en de beste gesprekken. Over werk, het menselijk hart – haar favoriete medische onderwerp – maar ook over het leven, en de toekomst en de (on)mogelijkheden die de toekomst met zich meebrengt.
Na die zeven jaar scheidden onze wegen als collega’s, als werkmaatjes, maar we bleven in contact, als vriendinnen. We spraken elkaar dan misschien niet dagelijks of wekelijks. Het contact was goed. We pakten de gesprekken weer op waar we gebleven waren. En ook het giechelen als melige pubers en het keuvelen als twee ouwe wijvies ging gewoon door. Theetje erbij en liever nog een wijntje.
Een onwerkelijk verlies
Tot 25 maart 2022. Ineens is ze er niet meer. Het is en blijft onwerkelijk. Ellie die altijd maar doorging, met haar onuitputtelijke zorgzaamheid en levenslust. Ellie die alle geluk uitstraalde als ze sprak over haar leven met Maarten, de liefde van haar leven, en hun leven samen in hun eigen paleis, met Hunk, hun kattenkind.
Pas na haar overlijden begreep ik dat endocarditis een nog relatief onbekende aandoening is. Ik weet niet beter dan dat je als hartpatiënt extra alert moet zijn op de kleinste wondjes. Dat je preventief antibiotica krijgt bij een tandartsbezoek. Nu realiseer ik me dat ik dat weet vanwege Ellie. En vanwege haar opname waardoor we in de huisartsenpraktijk extra alert waren op de symptomen.
Een stichting met aandacht
Des te meer reden om meer aandacht en bewustzijn te vragen voor de aandoening. Ook de reden dat Tim, de broer van Ellie, mij benaderde met een idee. Of ik wil meehelpen bij het opzetten van een stichting. Om aandacht te genereren voor endocarditis. Om het verhaal van Ellie door te vertellen.
En of ik dat wil. Om anderen dit leed te kunnen voorkomen. Om te laten weten dat endocarditis niet automatisch het einde betekent. Aandacht voor endocarditis. Aandacht voor leven. Met Ellie in mijn hart en de Backstreet Boys in mijn hoofd.
